Asia

A ja — co się ze mną stało? Co mi pozostało z tych błogosławionych niespokojnych dni, z
tych uskrzydlonych nadziei i pragnień? Ledwie uchwytna woń lichego źdźbła
trawy przetrwa wszystkie radości i wszystkie smutki człowieka — przetrwa
samego człowieka.

Zrozumiałam coś dzisiaj

Nie jestem człowiekiem. Nie powinno Cię tu być. Mnie tu nie ma. Może mnie widzisz, ale jestem pusta w środku. Zawodzimy, ponieważ każdego rozczarowaliśmy. Łącznie z samymi sobą. 

Z dystansu

Wszyscy mamy jakieś problemy i wszyscy zabieramy je wieczorem do domu, a rano do pracy. Myślę, że przez uświadomienie sobie swojej bezradności mamy wrażenie, że jesteśmy na środku morza bez koła ratunkowego. A myśleliśmy, że to my będziemy je rzucać innym.